Çelik Ailesi, depreme Kahramanmaraş Oniki Şubat Mahallesi’ndeki evlerinde yakalandı. Evleri yıkılmadı ama ağır hasarlıydı. İnşaat işçisi Ahmet Çelik, iki çocuğu ve eşiyle birlikte sokakta kalmıştı. Acil olarak sığınabilecekleri bir yere ihtiyaçları vardı. Ahmet Çelik’in aklına artık içine giremedikleri evlerinin yakınındaki otobüs durağını barakaya çevirmek geldi. Sağdan soldan bulabildiği atık parçalarla otobüs durağına bir göz oda yaptı. Ahmet Çelik sonrasında 3 aileye sığınak olan barakayı nasıl yaptığını ve yaşadıklarını şöyle anlattı:
SOBA DA KURDUK
“Depremin olduğu gün hemen dışarı çıktık. Karla karışık yağmur vardı. İki gün 9 kişi arabada yattık. Çocuklar üşüyordu. Arkadaşımın 30 günlük bebeği vardı. O şartlar altında mahallemizdeki otobüs durağını barakaya çevirmek geldi aklıma. Önce hemen bulduğum yırtık bir çadır kumaşıyla durağı kapattım ama ısınamadık. Daha korunaklı bir yere ihtiyacımız vardı. Yandaki inşaatın bariyerlerinden bir parça sac aldım. O sacla bir çatı yaptım üzerine de branda sarıp streçle kapladım. Tahta parçalarından bir kapı yaptım terlikleri de çakarak menteşe görevi görmesini sağladım. Sobayı evden getirdik, o şekilde ısınmaya çalışıyoruz. Ben inşaatçıyım ama bunu yapmamın meslekle alakası yok. O zor ve çaresiz durumda kendi ailemi ve arkadaşlarımın ailesini korumak için elimden başka bir şey gelmedi.
4 AİLE BİR ARADA
İlk günlerde 3 aile beraber kalacak şekilde düşünmüştük ama tanıdığımız kimseyi de dışarıda bırakamazdık. Daha sonra arkadaşımın kaynanası, gelini ve kardeşi de geldi derken içerisi iyice kalabalıklaştı. Komşumuz Hacı Mehmet Ağabey’le de uzaktan akrabayız. Down sendromlu oğlu var onları da dışarıda bırakamazdık. O nedenle bir arada sıkış tepiş kalıyoruz ama en azından korunuyoruz. Yemek ve tuvalet ihtiyacımızı karşımızdaki Kahramanmaraş Sosyal Bilimler Lisesi’nde karşılıyoruz. Ancak çok fazla erzak desteği bulamıyoruz. Mecburen çadırın yanındaki elektrik direğinden kablo çektik, barakamızı o şe kilde aydınlatıyoruz.”
DOWN SENDROMLU OĞLUYLA ÇADIRDA
Depremzede Hacı Mehmet Çam, Sultan Çam ve 12 yaşındaki Down sendromlu çocukları Volkan Çam hasar alan evlerinden kaçarak depremden sağ kurtuldu. Ancak sonrasında onlar da barınacak yer bulamadı. Bir hafta boyunca Ahmet Çelik’in yaptığı barakada kaldılar. İnşaat işçisi olan Hacı Mehmet Çam’ın ve ailesinin yardımına eski işvereni koştu, çadır hediye etti. O çadırı, otobüs durağındaki barakanın yanına kuran Çam, “Depremden sonra eski patronumu aradım bana çadır verebileceğini söyledi. İskenderun’a gidip çadırı aldım. Oğlum Down sendromlu olduğu için mahallemizin dışında toplu bir alanda yaşamamız zor oluyor” diyor.
2 ÇADIR BİZE YETER
Otobüs durağından bozma barakada iki çocuğu ve eşiyle birlikte kalanlardan fabrika işçisi Ahmet Karapınar acil çadıra ihtiyaçları olduğunu söylüyor: “Çadır için başvuruda bulunduk, kimlik bilgilerimizi bıraktık ancak gelmedi. 2 çadır bize yeter. Konteyner için daha bir başvuru yapmadık.”